Pierwszy obóz

W życiu każdego rodzica przychodzi taki czas, kiedy dziecko po raz pierwszy wyjeżdża na obóz, zimowisko lub kolonię . 

Jest  to bardzo radosny czas,  bowiem nasz maluch około siedmio, ośmioletni przestaje być małym dzieckiem, a staje się oderwanym od matki wolnym "obozowym" elektronem. Z pewnością żądnym przygód...Kolonia to niemal inicjacja, jak u ludów afrykańskich...

 Właśnie  odwiozłem mojego synka, niemal siedmiolatka do autokaru, który zabrał go na pierwszy w życiu wyjazd, obóz karate.

 Wrażenie jest dość dziwne, z jednej strony radość, a z drugiej  jakieś nowe uczucie, którego jeszcze nie umiem nazwać. Być może to już tęsknota ? A może żal za zakończonym etapem malucha? Nie wiem. Niemniej jednak są ferie, więc trzeba dziecku dać trochę Wolności i samemu też odpocząć.

 Pamiętam czasy, kiedy będąc małą dziewczynką, w głębokim PRLu pojechałam po raz pierwszy na obóz. Był to obóz ze szkoły muzycznej, do której chodziłam na fortepian. Miałam wtedy 9 lat.  Intensywny i atrakcyjny program zimowiska, czyli ćwiczenie na pianinie, śpiewanie w chórze, różne  zabawy z pewnością nie dawały czasu na tęsknotę i myślenie o domu. Było świetnie! Nowe  koleżanki lub pogłębione  znajomości ze starymi, pierwsze drobne miłostki w chłopakach z sali obok, no i dużo radości. Aż nie chciało się wracać.
 Pamiętam jak dziś, że byłyśmy grupą Wesołych Nutek. Ułożyłyśmy nawet  nasz hymn...

W szkolnej sali spaliśmy na łóżkach polowych, rozrzucając dookoła swoje  rzeczy.  To była prawdziwa lekcja samodzielności! Trzeba było sobie samemu wyprać skarpetki, nie zgubić rękawiczek, samodzielnie spakować swoje ubrania do walizki i ogólnie ogarnąć się, czego obecnie chyba brakuje naszym dzieciom.
Czasem mam wrażenie, że niszczymy naturalną potrzebę  samodzielności, wyręczając nasze dzieci  w wielu codziennych czynnościach. Przez to też nie uczymy życiowej zaradności, potrzebnej do oderwania się od nas, rodziców. A to przecież nasza rola. Dać dziecku korzenie i skrzydła...

Sama bardzo lubiłam wyjeżdżać na obozy i kolonie.  Pamiętam tylko jeden trudny wyjazd, do Andrychowa. Podczas trzytygodniowego pobytu bardzo tęskniłam za domem.
 Myślę, że dla kilkuletniego dziecka trzy tygodnie to trochę za długo, ale w tamtych czasach ( w minionym stuleciu😉) takie kolonie były normą.
Na innej zaś kolonii, do Kłodzka, koleżanka obcięła mi włosy, bo bawiłysmy się w salon fryzjerski. Oczywiście nie byłam zadowolona, ostrzygła zdecydowanie za krótko. I wtedy łkając, pisałam pełen  rozpaczy list do mamy...

 Trener karate obiecał, że po obozie dziecko wróci odmienione. No zobaczymy, co z tego wyniknie. Czy będzie to odmiana na lepsze? Mam nadzieję i trzymam kciuki za świetną zabawę,  śnieg (bo zaczyna topnieć ) i za to, żeby dzieciaki  za tydzień  szczęśliwie i cało wróciły do domu z głową pełną niezapomnianych wrażeń.