BLONDYNKA i chleb dla łabędzi...

 Nadchodzi wiosna. Coraz ładniejsza pogoda sprzyja spacerom nad morzem. 

Mieszkam blisko plaży, więc co weekend widzę zmierzających w tę stronę ludzi. Nie ma w tym nic wyjątkowego, sama też czasem zrobię sobie  przerwę, aby pobiegać lub pochodzić z kijkami. Właśnie ostatnio, gdy widziałam, jak ludzie dokarmiają, wyciągniętymi z reklamówki kawałkami chleba, nadmorskie ptactwo, między innymi łabędzie ( czego nie powinno się robić pieczywem!), przypomniałam sobie jedną historyjkę sprzed lat.

Będąc młodą studentką filologii polskiej, która sumiennie czyta sto książek rocznie, nie miałam czasu na studenckie imprezy. Jednak razu pewnego na III roku studiów, nie wytrzymałam „ciśnienia” i podczas uczenia się do zimowej sesji, ruszyłam z koleżanką na dyskotekę. W oczach skakały mi literki Zamka kaniowskiego, więc czas było na zmianę. Impreza w klubie studenckim Ygrek była niezwykle udana! Wprawdzie od rąbanek techno niemal straciłam słuch, ale za to poznałam studenta nawigacji Akademii Morskiej, Kubę. Był wysoki i przystojny, jak to mundurowy, i równie zakręcony jak ja…a może tylko oszołomiony tym hałasem.  Z tej znajomości nie wynikło nic szczególnego. Jeśli czekacie na love story to sorry, nie tym razem. Jednak zaistniała jedna zabawna sytuacja, związana z Kubą i łabędziami.

Jakiś czas później wybrałam się koleżanką z pokoju na koncert Michała Bajora, który zawitał do Teatru Muzycznego w Gdyni. Po koncercie, tłoczeniu się w szatni i przepychaniu przez tłum po autograf, poczułyśmy się bardzo głodne. A że godzina była późna i sklepy pozamykane ( oprócz monopolowych), wpadłam na pomysł, żeby niespodziewanie ( wtedy nie było jeszcze telefonów komórkowych. Dzwoniło się do akademika na portiernię; pani łączyła z odpowiednim piętrem i ktoś telefon odbierał, po czym informował właściwą osobę) odwiedzić Kubę, który mieszkał w akademiku obok teatru, nad samym morzem. Zazdroszczę im widoku z okna do dziś.

Idziemy, pomimo oporów koleżanki. Nie wypada wpraszać się kolację do nieznajomych, ale idziemy.  Zostawiamy na portierni legitymację, aby pani w „ akwarium” miała nasze namiary. Szukamy pokoju, w którym mieszka Kuba. Akademik zdecydowanie męski. Idziemy długim korytarzem.  Każdy napotkany  przypadkowo mieszkaniec, uważnie się nam przygląda. Wreszcie jest pokój 317. Pukamy. Drzwi otwiera Jacek.

 -Cześć, jest  Kuba? Akurat go nie było.  -A macie może trochę chleba dla łabędzi? Jacek popatrzył na nas z czymś na kształt zrozumienia i litości w oczach. Jakby znał nasze myśli.

-Co, głodne jesteście?

Nie dało się ukryć. W ten sposób wprosiłyśmy się na kanapkę z dżemem i herbatę do przyszłych nawigatorów.  A niełatwo było wcale znaleźć coś do jedzenia, pomiędzy bogatym arsenałem butelek.

Po chwili dołączył Kuba. Lekko zaskoczony naszym widokiem, acz chyba zadowolony. Kolacja trwała dłuższą chwilę, podczas której przez pokój gospodarzy przewinęło się co najmniej kilku kolegów, którzy akurat coś musieli pilnie pożyczyć lub Kubie oddać, natrafiając "przypadkowo" na nasze odwiedziny, dokładnie "sknując" nas wzrokiem.

 Wesoły był wieczór, jak to w akademiku, choć łabędzie na plaży pozostały głodne...ale może to i lepiej, że chleba nie dostały, przynajmniej się nie rozchorowały.

(Słyszałam  opowieści innych kolegów studentów, że dokarmiali łabędzie ogórkami kiszonymi, ale nie wiem, czy to prawda, czy tylko bujna wyobraźnia przyszłych literatów…)

Udanych wiosennych spacerów !:)

Zdjecia  pochodzą ze strony 


https://pixabay.com/pl/photos/?orientation=&image_type=&cat=animals&colors=&q=&order=popular&pagi=2